Bireylerin kişilik gelişimi yaşam boyu süren, genetik ve çevresel faktörlere bağlı olarak şekillenen bir olgu olsa da çocukluk dönemi kişiliğin gelişmesi ve şekillenmesi açısından önemlidir. Çocuğun anne babasından aldığı iki temel şey vardır: Sevgi ve eğitim. Bunlardan birinin ya da her ikisinin de yetersiz veya aşırı olduğu durumlarda çocukta olumsuz davranışlar gözlemlenebilir. Ailelerin sevgi ve disiplin konusundaki aşırılığı veya yetersizliği çocukta psikolojik ve sosyal açıdan sağlıksız gelişim özellikleri görülmesine neden olabilmektedir.
Aşırı koruyucu tutum
Ebeveynlerin içgüdüsel olarak korumacı tutumları zamanla arttığında çocuklarda öz güven problemlerine yol açabilir. Aşırı koruyucu tutum içindeki anne babalar, düşmanca bir çevreye karşı çocuklarını koruyan ebeveynler olarak tanımlanır. Bu durum zaman içerisinde çocukların çevrelerindeki hiç kimseye güvenememesine sebep olabilir.
Mükemmeliyetçi tutum
Mükemmeliyetçi kişiliğe sahip anne babaların çocuklarını yetiştirirken aynı tutum içerisinde bulunmaları ve aynı yapıya sahip olmadığı hâlde çocuklarından da aynı mükemmeliyetçiliği beklemeleri çocukların gün geçtikçe öz güvenlerinin azalmasına yol açar. Ne yaparsa yapsın ailesinin takdirini alamayan çocuklar zamanla yapmaktan hoşlandıkları şeylere yönelik ilgilerini bile kaybedebilirler.
Ebeveynlerin tutarsız tutumları
Anne ve babaların çocuk eğitiminde birbirlerinden farklı tutum içerisinde olmaları tutarsız anne baba tutumları içerisine girer. Anne ve babanın farklı disiplin anlayışı geliştirmesi sonucunda anne için doğru olan bir şey baba için yanlış olabilir. Bu tarz durumlarda anne ve baba mutlaka aynı görüşe sahip olmalı, biri davranışı olumlu görüp diğeri ceza uygulamamalıdır.
“Bir çocuk için annesi ve babası dünyayı temsil eder. Çocuk, annesi ve babası nasıl davranıyorsa dünyadaki herkesin de aynı davranacağını düşünür.” M. Scott Peck
Bir cevap yazın